Bu çalışma, Federal Almanya Cumhuriyeti’nin (Almanya’nın) 1955’ten 2005’e kadar olan göç politikasını, sosyal bilimler alanında yapılan çalışmaların sergilediği tematik dağılım çerçevesinde analiz etmektedir. Almanya’nın elli yıllık göç politikası, literatürde sıklıkla devlet-merkezli bir bakış açısıyla ele alınmıştır. Bu makale, söz konusu yaklaşımın oluşturmuş olduğu ağırlıklı Almanca literatürün bir portresini sistematik biçimde sunmaktadır. Bu literatürün ise, Almanya’nın göç modelinin, devletin yukarıdan aşağıya hukuki kontrol mekanizmaları ile göçmenlerin (özellikle Türk göçmenlerin) aşağıdan yukarıya geliştirdiği kalıcılık stratejileri arasındaki diyalektik etkileşimi ıskaladığını göstermektedir. Bu makale, sosyal bilimler literatürünün (ekonomi, hukuk, göçmen, yabancı, asimilasyon, eğitim, din temalı yaklaşımlar temelinde) göç politikasında nasıl şekillendiğini ortaya koymakla birlikte zengin literatürün tematik analiziyle Almanya’nın göç politikasına yönelik alana katkı sunmayı amaçlamaktadır.

İnsan ticareti herhangi bir ayrım gözetmeden her etnik grubu her yaştan bireyi her cinsiyetten insanı etkileme ihtimali olan kimi zaman sınır aşan kimi zaman da ülke sınırları içinde kendini gösteren bir suçtur. Bu bağlamda incelendiğinde Türkiye hem coğrafi hem de jeopolitik konumu nedeniyle kimi zaman transit kimi zaman da durak ülke olarak bu suçun içerisinde kendini göstermektedir. Yapılan bu çalışma, Türkiye’nin insan ticareti ile ilgili mücadelesinin bir kronolojisi mahiyetinde olup metodolojik olarak da Birleşik Devletlerin her yıl yayınladığı İnsan Ticareti Raporlarını kullanmaktadır. Bahsi geçen raporların, 2005-2024 yılları arasında Türkiye ile ilgili olan kısımları incelenmiş ve yine raporların metodolojisine uygun olarak 3P (koruma, kovuşturma/yargılama ve önleme) Paradigması kullanılarak Türkiye’nin adımları değerlendirilmiştir. Bu değerlendirmeler neticesinde Türkiye’nin insan ticareti ile mücadelesindeki başarıları ve başarısızlıkları ele alınmış ve potansiyel çözüm önerileri ortaya konmuştur. Metodolojik olarak bu çalışma içerisinde Birleşik Devletlerin raporlarının kullanılmasının temel sebepleri ise hem düzenli olarak raporlama periyotlarının olması hem de kendi belirlemiş oldukları kriterler kapsamında ülkelerin sınıflandırılmasıdır.

Yeni Asur İmparatorluğu tarafından uygulanan sürgün politikası, askeri ve demografik hususlar için fethedilen toplulukları yönetmekle birlikte, aynı zamanda çeşitli ekonomik hedeflerle uyumlu olacak şekilde planlanmıştı. Bu bağlamda sürgün edilenler, imparatorluğun farklı bölgelerine stratejik olarak yerleştirilmiş, böylece devletin genel üretim kapasitesi artırılırken, merkezi otoritenin siyasi ve idari kontrolü de güçlendirilmiştir. Özellikle, sürgün edilenlerin tarım arazilerine yerleştirilmesi, tarımsal üretimin sürekliliğini sağlamak için stratejik bir önlem olarak benimsenmişti. Bu uygulama, boş veya yeterince kullanılmayan arazilerin ekilmesini sağlarken, yeni nüfusları imparatorluğun ekonomik sisteminin bir parçası haline getirmişti. Tarımsal üretimin kesintisiz devamını sağlamak amacıyla yerleştirilen bu gruplar, devletin değişen ihtiyaçlarına bağlı olarak, tarımsal mülkiyet hakları ve sosyal konumları açısından çeşitlilik gösteriyorlardı. Yeni Asur arşiv belgeleri dikkate alınarak yapılan bu çalışmada, sürgünlerin tarımsal üretimin kesintisiz devam etmesini sağlamak için kasıtlı olarak, belirli bölgelere yerleştirildiklerine ve bu süreçte, toprak tahsisi, gerekli üretim araçlarının sağlanması, onlara yüklenen vergi yükümlülükleri ve mülkiyet haklarına dair bilgiler toplanmış ve Yeni Asur Devleti’nin tarım politikasında sürgünlerin rollerini araştırılmıştır.

1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı, hem Balkanlar hem de Kafkas cephelerinde derin etkiler yaratan bir çatışmadır. Bu savaş, Osmanlı Devleti’nin yenilgisiyle sonuçlanmış ve özellikle Kafkasya’daki Müslüman topluluklar için büyük bir göç dalgasını tetiklemiştir. Gürcü göçmenler, bu süreçte önemli bir yer tutar; zira savaşın ardından Rusya’nın Kafkasya’daki hâkimiyetini pekiştirmesi, Müslüman Gürcüleri Osmanlı topraklarına göçe zorlamıştır. Bu göç, yalnızca bir yer değiştirme değil, aynı zamanda insanlık dramıyla dolu bir yolculuk olarak tarihe geçmiştir. Yuva köyü, Amasya’nın merkez ilçesine bağlı bir yerleşim birimi olup Türk ve Gürcü topluluklarının bir arada yaşadığı sosyal bir yapıya sahiptir. Bu özellik köyün kimliğini komşu Beldağ ve Çatalçam gibi diğer Gürcü köylerinden ayıran temel bir unsur olarak öne çıkarmaktadır. Bu makale, Yuva köyünün Türk ve Gürcü topluluklarının bir arada var olduğu toplumsal yapısını incelemeyi amaçlamaktadır. Makalede Yuva köyünde Türk ve Gürcü topluluklarının kültürel etkileşimlerini ve dönüşümünü anlamak amacıyla hem arşiv belgelerine hem de saha çalışmasına dayalı verilere başvurulmuştur.

There is little data available on female migrants who have come to Belgium from Turkey to get married, and this migrant group constitutes the most vulnerable community within the Turkish community in Belgium. In this context, among the problems experienced by women who migrated from Turkey to Belgium, not knowing the language presents various problems in accessing the labor market. However, the social services provided by civil society organizations not only help these women become stronger and more confident but also contribute significantly to their access to the labor market and language learning opportunities. This study aims to examine the labor market integration processes and experiences of accessing social services among Turkish women who have migrated to Belgium from Turkey for marriage. The study group consisted of 23 participants, including 20 immigrant women aged 40-70 who were married and had moved to Brussels, Belgium, from Turkey, and three social workers employed by non-governmental organizations. This study used field research and interview techniques. The research revealed the problems faced by migrant women in the process of integrating into the labor market and how they managed these problems. Civil society organizations also play an important role in this regard.

Sefer organizasyonu, savaş hazırlıklarında birçok unsurun eş güdüm hâlinde ve doğru biçimde yürütülmesini gerektiren zorlu bir süreci ifade eder. Asker sayısından birliklerin ve cephanenin cepheye sevklerine, gıda ihtiyacından sağlık tedbirlerine kadar pek çok mesele titizlikle planlama gerektirmiştir. Bu bakımdan, sefer lojistiği, savaş durumlarında cephe kadar cephe gerisini de önemli kılmıştır. Bu çerçevede Anadolu’nun iç kesimlerinde ulaşım ve ticaret güzergâhlarında bulunan güvenli, üstelik üretim ve hizmet kapasiteleri yüksek olan şehirler, ikmal üsleri olarak görülmüştür. 1877-1878 Osmanlı - Rus Savaşı’nda, Amasya ve Tokat’tan oluşturularak cepheye sevk edilen muhacir süvarileri, bu türden bir katkıyı örnekler. Bu çalışmada, belirtilen savaşta «muhacir birlikleri» adı altında silahaltına alınan muhacir topluluklarının kimlerden oluştuğu, onların hangi şartlarda silahaltına alındıkları ve hangi cephelerde savaştıkları, cephedeki hizmetleri ve karşılaştıkları sorunlar incelenmiştir. Muhacir topluluklarının vatan algıları ve Osmanlı Devleti’ne olan aidiyet hisleri, kısacası bu toplulukların olağanüstü koşullar içinde şekillenen yeni kimlik inşası, bu çerçevede ele alınan diğer hususlardır.